Het werk van Gaëlle Hardy en Agnès Lejeune krijgt de titel van een beroemde roman van Émile Zola. In het laatste, probeerde de auteur, onder andere, de mechanismen van het kapitalisme te beschrijven door de groei van grootschalige distributie ten koste van kleine handel. Hij illustreerde een wereld waarin vrouwen zowel een bedrijf als een product zijn.

De regisseurs voegen, niet zonder een subversieve ironie, een vraagteken toe als een referentie. Een typografisch karakter dat op zichzelf het hele doel van deze documentaire samenvat. Wie, als hij het gebruik van de miserabilistische snaren van te veel zogenaamde ‘sociale’ films weigert, roept meteen de vraag op naar de plaats van de helpers in onze samenleving.

Om rekening te houden met het dagelijkse leven van het bedrijf, proberen ze de werkdag te volgen van een paar werknemers die gevangen zitten tussen gezinsverplichtingen, het verstrekken van huizen van klanten en relaties met de administratieve afdelingen van de bedrijven die hen in dienst hebben. Het resultaat is een impressionistisch schilderij waaruit, achter de esthetiek van een onderlegde foto, alle ambiguïteit uitgaat van een belangrijke sector – de tweede in omvang van werkgelegenheid – wiens acteurs op zoek zijn naar erkenning.

Als professional moet ik toegeven dat alle kwesties met finesse en bescheidenheid worden afgehandeld, maar – en dit is niet de minste van de verdiensten van documentaire – standvastigheid. Ik kan zijn visie, zowel werknemer als klant, alleen maar adviseren om het dagelijkse leven van deze mensen beter te begrijpen die zich bijna elke dag wijden om ons leven te vereenvoudigen. Het publiek komt uit de projectie met waarschijnlijk wat ondervraging, maar ook veel mensen zijn teruggevonden.

Jean-Michel